|
 |
 |
wföstudagur, september 15, 2006 |
 |
 |
 |

Hroki eða hreinskilni?
 Dilana vakti feikna athygli í Rockstar þáttunum. Sjálfsörugg og einbeitt með viðhorf sigurvegara. Hún opnaði sig síðan um of fyrir fjölmiðlafólki og fékk skell að launum. Þegar Dave Navarro spurði hana hvers vegna hún hefði gert það sagði hún eitthvað á þá leið að hún væri bara svona hreinskilin. Hún gat ekki haldið aftur af sér og sagði bara það sem í brjósti hennar bjó þegar henni datt það í hug. Henni fannst hún meina vel.
Hreinskilni og einlægni eru stórir kostir og góðir eiginleikar í fari fólks. Mér finnst voðalega gott að eiga góða að sem segja mér stundum það sem ég þarf að heyra en ekki það sem ég vil heyra, sérstaklega þeir sem vilja mér vel. Þá veit ég að þeim þykir vænt um mig.
Við erum misjöfn að eðlisfari og eigum því misjafnlega auðvelt/erfitt með að sitja á skoðunum okkar. Sumum finnst þeir verða að hafa síðasta orðið í samræðum því að þeim líður betur með það og upplifa jafnvel einhverja sigurvegaratilfinningu. Aðrir láta satt kyrrt liggja til þess að koma í veg fyrir það að særa viðmælendur eða finnst eitthvað bara ekki svaravert. Svo eru enn aðrir sem óttast viðbrögð annarra við skoðunum sínum, finna jafnvel til vanmáttarkenndar, þekkingarleysis eða einhvers annars og kjósa því heldur að hlusta, þegja og melta.
Við höfum öll séð eða heyrt í fólki sem stendur aldrei á skoðunum sínum og segir í bullandi hreinskilni allt sem því dettur í hug, svona rétt eins og að það sé eina rökrétta hlið máls hverju sinni og útilokar aðrar skoðanir. Mér finnst hrokafnykur af slíku hátterni og hroki er ekkert annað en yfirgangur og tillitsleysi.
Leið hrokans og yfirgangsins er aðferð sem margir óöruggir einstaklingar grípa til. Í þeim tilvikum er sumu samferðafólki haldið frá með árásum og hörku. Til að öðlast hagstæðari samanburð reyna sumir að lítillækka aðra. Sá sem þjakaður er af minnimáttarkennd og lágu sjálfsmati getur haldið öðrum í hæfilegri fjarlægð með köldu yfirbragði og hann getur sýnt öðrum í tvo heimana með yfirgangi. Við þekkjum svona tilfelli t.d. meðal gerenda í eineltismálum.
Við getum vel umborið feimna einstaklinga en við viljum sem minnst vita af þeim hrokafullu. Þess vegna er hroki oft alvarlegri “fötlun” en t.d. mikil feimni. Sá hrokafulli er tilfinningalega einangraður og á stundum erfitt með að tengjast öðru fólki nema á yfirborðinu. Hann treystir því sjaldan og hefur djúpstæða þörf fyrir að fela sinn innri mann. Fer oft í trúðshlutverk eða verður kaldur. Getur ekki hleypt öðrum inn.
Hrokagikkir eru mjög hörundsárir og taka gagnrýni illa. Þess vegna er oft erfitt að nálgast þá og þeir gera miklar kröfur til annarra. Verst er þó að flestir beita hroka og yfirgangi þar sem síst skyldi, þ.e. yfirleitt við þá sem minna mega sín, en einnig á þeim stöðum þar sem þeir geta verið tiltölulega öruggir með sjálfa sig, svo sem heima hjá sér. Þeir eru á varðbergi gagnvart öllu sem minnir þá á eigin sjálfsmynd. Veik sjálfsmynd kallar fram djúpa þörf fyrir að fela það sem undir býr, gæta þess að aðrir komist ekki að sömu niðurstöðu um persónuna og við höfum sjálf.
Hroki getur skilað stundarávinningi og völdum. Hvers virði er það? Skellurinn sem Dilana fékk er einmitt gott dæmi um afleiðingar hroka en um leið kjörið tækifæri fyrir hana til að átta sig á því og læra af því. Það gerði hún líka.
|
Skrifað af
Olgu Björt föstudagur, september 15, 2006
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
wsunnudagur, september 10, 2006 |
 |
 |
 |

Konan mín skilur mig ekki
Þessi setning er einhver elsta og lélegasta afsökun á einni af þjóðaríþróttum landsmanna. Landsmanna (og reyndar jarðarbúa) af báðum kynjum. Já, ég hef líka heyrt þessa setningu. Já, hún ruglaði mig í ríminu fyrir mörgum árum. Og - ójá, ég lærði af því!
Framhjáhald er eitthvað sem allir elska að tala um en enginn vill upplifa. Það ætlar sér enginn (a.m.k. fáir) að vera valdur að framhjáhaldi en það er svipað og með þegar fólk kemst upp með eitthvað einu sinni, þó að smávægilegt sé, þá er alltaf meiri hætta á því að láta meira og meira eftir sér.
Hverja snertir framhjáhald? Jú, okkur öll, á einhvern hátt. Gerendur halda að um einkamál sé að ræða og að enginn taki eftir því. Raunin er bara öll önnur. Það dragast heilu vinahóparnir, vinnustaðirnir, ættingjahjarðirnar og jafnvel börn gerenda inn í slík mál og allir verða meðvirkir því þeir vilja ekki vera sá "leiðinlegi" aðili sem ljóstrar upp leyndarmálinu. Sem sagt; allir vita - nema makinn eða makarnir sem verið er að halda fram hjá.
Í sumum tilfellum hafa makar fundið þetta á sér, jafnvel í langan tíma, en láta það vera að komast að hinu sanna til þess að forðast óþægilegar tilfinningar og afleiðingar eins og skilnað og gera því allt til að halda fjölskyldunni saman. Ég veit um konu sem að þrátt fyrir að maðurinn hennar dröslar sér aldrei heim um helgar fyrr en hún er að gefa börnunum Cheeriosið (gaman fyrir krakkana að sjá pabba þannig), þá "trúir" hún því að hann sofni bara alltaf einhvers staðar hjá vini. HALLÓ! Samt lítur hún allar konur sem tala við hann hornauga. Hvaða ábyrgð er fólgin í því hjá henni að viðhalda slíkri meðvirkni? Hann á greinilega við margvísleg vandamál að stríða og honum er enginn greiði gerður með því að leyfa honum að komast upp með það. Hamingja hjónabands er á ábyrgð beggja aðila og því er ekki hægt að kenna öðrum um vandamálin ef hinn hummar þau af sér!
Fyrir nokkrum árum féll frænka mín fyrir manni sem þá var í sambúð og átti barn. Hún ætlaði sér aldrei að láta það ganga svo langt og hefur alla tíð séð eftir því. Eftir mikla þrautagöngu til þess að koma sér út úr vítahringnum, þrátt fyrir einbeittan vilja mannsins um að halda því áfram, tókst henni að byggja sig upp og gleyma honum (sem var meira en að segja það því hann er/var víða í fjölmiðlum og þekktur maður í sínu fagi). Það liðu tvö ár og allt í einu hafði kauði samband og í það sinn til þess að "bjóða" henni að koma með honum, vini hans og viðhaldi vinar hans í fjögurra manna kynlífsklúbb! EN SÆTT! Hann tók sérstaklega fram að hún skyldi ekki nefna þetta við neinn því að það gæti skemmt mannorð hans! HVAÐA #&$/#&$% MANNORÐ?
Hvort sem okkur líkar betur eða verr verður framhjáhald alltaf hluti af samélagi okkar og lítið annað hægt að gera en að líta eigin barm og benda þeim sem okkur er ekki sama um að betri lífsmáti er í boði. Það á það enginn skilið að vera númer tvö (þrjú, fjögur....whatever).
Liz Tuccillo, annar höfunda bókarinnar "Hann er ekki nógu skotinn í þér", sagði í viðtali að hún hefði sjálf upplifað nánast öll samskiptin í bókinni. Ég er ekki búin að lesa bókina en sá þessa punkta sem ég varð að setja hér inn um enmitt samskiptin sem þessi pistill er um:
Hann er giftur og er að halda fram hjá, það segir strax margt um hann (Akkurat!). Hann á ekki í erfiðleikum með að vera óheiðarlegur (Flottur!). Honum finnst ekkert að því að halda fram hjá (Æðislegur!). Hann ber enga virðingu fyrir hjónabandi sínu (Þvílíkur gimsteinn!). Hann ber enga virðingu fyrir þér því það eina sem þú færð frá honum eru stolnar mínútur sem lykta af skömm (Einmitt það sem alla dreymir um!).
Þegar framhjáhald á sér stað á vinnustað (segjum að maðurinn sé giftur og konan einhleyp - algengt dæmi) og það kemst upp, hvort er það þá karlinn eða konan sem verða að heitasta kaffistofuslúðrinu? Hvort þeirra er líklegra til að þurfa að segja upp? Hvort verður það orðspor hans eða hennar sem bíður hnekki? Einmitt!
Málið er nefnilega það að þó svo að viðhöldin kúri sig við upp við draumkenndar ímyndanir eins og að makinn sé óréttlátur (fá bara aðra hlið á málinu), ástandið sé slæmt á heimilinu og að skilnaður hljóti að vera í augnsýn, þá er ástandið greinilega ekki nógu slæmt til þess að gifti aðilinn komi sér úr því! Punktur.
|
Skrifað af
Olgu Björt sunnudagur, september 10, 2006
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
wmánudagur, september 04, 2006 |
 |
 |
 |

Vísitölupúsluspil 
Áreiti er víðtækt fyrirbæri og í slæmum tilfellum getur það haft þau áhrif að við látum það stjórna líðan okkar. Í verstu tilfellunum látum við það stjórna ákvörðunum okkar, jafnvel þeim stóru og mikilvægu. Gleymum að hlusta á hjartað.
Áreiti getur t.d. komið vegna þrýstings frá öðrum, hvort sem það eru ástvinir eða ekki og gildir einu hvort um er að ræða velvild eða hreina stjórnsemi af hálfu þeirra.
Ef einhver er ekki í framhaldsskólanámi á milli sextán ára og tvítugs er hann oft spurður að því hvort að hann ætli nú ekki að fara að drífa í því. Þegar einver er á síðasta ári í framhaldsskóla er hann spurður leiðandi spurninga út háskólanám eins og að það sé eina vitið, burt séð frá aðstæðum. Háskólagengnir eru spurðir út í mastersnám og sérnám. Fólk á vinnumarkaðnum fær athugasemdir eins og: “Ertu ennþá að vinna þar?” Einhleypir eru vammlaust spurðir út í ástamál, kynlíf og “markaðinn” eins og að um sé að ræða bílaviðskipti, golf og hlutabréf. Barnlaus pör eru spurð um barneignir og giftingu. Pör með barn eru spurð um frekari barneignir, stærra húsnæði og stærri bíl. Hjón eða pör með t.d. þrjá stráka eru spurð: “Jæja, hvenær á svo að koma með stelpuna!” Það er enginn maður með mönnum nema drösla fjölskyldunni í sumarfrí til útlanda. Fólk í yfirvigt fær athugasemdir um holdafar svo og fólk sem getur ekki fitnað.
Í fjölmiðlum er fólk minnt á flottari mublur, betri húsnæði, dýrari bíla, betra útlit, aukinn sparnað, “nauðsynlegan” tískufatnað og rándýr “ómissandi” námskeið í að verða “betri menn”. Allt til þess að eignast hið “fullkomna líf”. Miðað við hvern?
Með öðrum orðum er verið að senda okkur þau skilaboð að við séum aldrei á réttri hillu og alltaf á leiðinni eitthvert annað betra, stærra eða meira. Það er eins og við megum ekki njóta stundarinnar. Þetta endar með 40+ ára gömlum skuldahala föstum við rassinn því við eyðum langt um efni fram. Það er einmitt ein af stærstu ástæðum óhamingju og líklega stærsti steituvaldurinn í dag. Við lifum hratt og deyjum ung. Bara fyrir það eitt að setja “réttu” pússlin í stóra vísitölupúsluspilið út frá áliti annarra en okkar sjálfra. Fólki sem var skítsama hvort eð er!
Eftir að ég og barnsfaðir minn skildum að skiptum leigi ég 60 fermetra íbúð og inni í henni er ýmislegt sem mætti lagfæra og skipta um og dytta að og það væri skemmtilegra að eiga fallegri mublur. Íbúðin er bara samt yndislega kósý og í góðu hverfi og okkur mæðgunum líður vel hér. Ég á góða nágranna og það er stutt í vinnuna, námskeiðið og leikskólann. Ég ek um á Peugeot 306, árgerð 1998, með bilaðar rafmagnsrúður og bensínlok sem stendur á sér. Ég er búin að eiga þennan bíl síðan árið 2000 og kláraði að greiða hann upp fyrir 4 árum. Mér þykir vænt um hann. Ég fór ekki á útsölur í sumarlok. Þegar ég hef lokið háskólanámi ætla ég fyrst að leyfa mér nýrri hluti, það liggur ekkert á. Ég er ekki að keppa við neinn enda hef ég aldrei heyrt um sigurvegara í lífsgæðakapphlaupi!
Notum myndlíkingu og segjum að menn séu skeljar á hafsbotni. Það eru alls staðar einhverjar skellur og skrámur á skeljum, einnig á þeim hörðustu og massífustu vegna ágangs sjávar og sands. Það er perlan inni í skelinni sem skiptir máli, þessi marglaga sem stækkar jafnt og þétt – á réttum hraða og á réttan hátt. Hún er djásnið – innsæið sem þroskast með reynslunni. Hlustum á það oftar og treystum því!
|
Skrifað af
Olgu Björt mánudagur, september 04, 2006
|
 |
 |
 |
 |
 |
|